بیش از چندین دهه از تلاش شهرنشینی برای مقابله با سیل و آسیب‌های آن می‌گذرد، اما به نظر می‌رسد که علیرغم بهره‌مندی از تکنولوژی برتر، توفیقی در درک پدیده سیل شهرها حاصل نمی‌شود. در گذشته، توسعه‌ی روزافزون بر مبنای مدرن کردن، الگویی را در مراکز جمعیتی بشر ایجاد کرده که متناسب با درک وی از طبیعت پیرامونی است.
پیام دبیر علمی سومین کنفرانس ملی مدیریت و مهندسی سیلاب
درک بشر در دوره مدرنیته از سیل، تنها یک خطر بی‌قاعده و تصادفی بود و لذا برای توسعه سکنی گزینی خود، الگویی برگزید که برگرفته از مقابله با سیل و خطرات آن بود. اکثر رویکردهای سازه‌ای مقابله با سیل، نشأت گرفته از رویکرد فکری مذکور می‌باشد.
حال آنکه وقوع سیل در تواتر مشخص و منظم اکوسیستم، یکی از مکانیزم‌های دینامیک طبیعت در مراحل عمر آن می‌باشد. به دلیل درک نادرست از مکانیزم دینامیک طبیعت، توسعه‌ی پیش روی بشر، شرایط را نامطلوب‌تر کرده است.
تغییر مرزهای حوزه آبریز، نفوذناپذیر شدن سطوح حوزه آبریز، تغییر شیب و وضعیت زهکشی حوزه آبریز، یکی از مباحث پیچیده دهه‌ی اخیر را در قالب بحث مدیریت رواناب شهری ایجاد کرده است. پی‌آیند این ناهمگونی در توسعه یک بعدی، آبخوان‌های آسیب‌دیده، آلاینده‌های زیادی وارد منابع آب شده، رودخانه‌ها در عبور از شهرها دستکاری شده و به تدریج رو به نابودی نهاده‌اند.
با توجه به توضیحات فوق، اصلاح دیدگاه و ارتقای رویکرد نسبت به سیل و پدیده‌های دینامیک طبیعت، از ملزومات ادامه مسیر توسعه خواهد بود. توسعه شهرنشینی منطبق بر جغرافیای سرزمین، به منظور مدیریت پدیده سیل، رویکردی است که این کنفرانس در مأموریت خود به آن خواهد پرداخت. توجه به «توسعه و سیل» در بستر آشنایی با جغرافیای سرزمین، «شناخت کمی و کیفی سیل» به منظور بازشناخت این پدیده به عنوان یکی از پدیده‌های دینامیک طبیعت، «مدیریت رویداد سیل» و در نهایت «مدیریت بحران سیل پس از وقوع» با توجه به ارتقای رویکرد در برنامه‌های پیش رو، در قالب این کنفرانس مورد بحث و تبادل آرای متخصصان مختلف حوزه تخصصی تعامل آب و سرزمین قرار خواهد گرفت.