ارتباط بین قدیم و جدید، کهنه و نو، سنت و مدرن از بحث برانگیزترین موضوعات در تمامی رشته ها و دانش های بشری است. این موضوع در زمینه معماری و شهرسازی ایرانی به خصوص در دوران استقرار شریعت مقدس اسلام به علت پیشرفت ها و ابداعات شگرف و درآمیختن مفاهیم نظری با فن معماری از اهمیت دوچندانی برخوردار است.
به گواه تاریخ، ارتباط تدریجی سنت و مدرن در معماری و شهرسازی ایران که در ادوار مختلف به خوبی انجام می گرفت در اثر هیجان ناشی از ارتباط با اروپا در دوران قاجار منقطع گردید و ما با رشدی شتابان از گذشته تاریخی خود روی گردان شده و سرآسیمه به دامن مدرنیته پناه آوردیم.
سه دهه زمان لازم بود که با ظهور نسل طلایی از معمارانِ تاریخ دوست ایران ما به اشتباهات تاریخی خود پی برده و درصدد جبران برآییم . اما چگونه؟! علوم و فنون مرتبط با معماری و شهرسازی با تغییرات ماهوی خود به همراه تغییر خرده فرهنگ مردم ایران برقراری این ارتباط را سخت تر از قبل کرده بود و علیرغم تلاش های فردی معماران ذکرشده و تجربه های موفق ساختن بناهایی پست مدرن با حفظ حال و هوای برآمده از سنت، نقشه راه و مسیری برای نسل جدید و دانش آموخته معماری ایران ترسیم نکرد و با وقوع انقلاب بزرگ اسلامی ایران و مهاجرت معماران ذکرشده از ایران، این روند نیز ابتر ماند .
و متاسفانه باید معترف بود که در دوران حاضر علیرغم پیشرفت های نظری صورت گرفته در این زمینه این ارتباط هنوز در مرحله تعریف و بازشناسی مبهم و گنگ است و نیاز به کندوکاو و مداقه دارد.
همایش ملی “راهکارهای به کارگیری اصول و فنون معماری و شهرسازی ایرانی-اسلامی در دوره معاصر” که به همت آموزشکده فنی و حرفه ای سما واحد ایلام و با هدف بررسی پارادایم ها، نظریه ها و راهکارهای عملی و اجرایی در پی یافتن این ارتباط است و معتقد است بدون بسترسازی علمی و آکادمیک ، دست زدن به آزمون و خطاهای عملی شاید در کوتاه مدت پاسخی تسکین دهنده داشته باشد اما با گذشت زمان و پیشرفت بی وقفه مفاهیم مرتبط با مدرنیته از روزنی تازه سر برخواهد آورد .
به امید اینکه این همایش و مجموعه همایش ها و سمینارهایی از این دست، زمینه را برای احیای سنت ها و مفاهیم از یادرفته معماری ایرانی – اسلامی کشور عزیزمان فراهم آورد